Agile projectmanagement is een verzamelnaam voor ontwikkelmethodieken die een incrementele en iteratieve aanpak hanteren. Hoewel het is ontstaan uit softwareontwikkeling, en nog steeds voornamelijk is te vinden in die omgeving, kunnen de principes worden toegepast op andere disciplines.
De verschillende agilemethoden worden verenigd door bepaalde belangrijke kenmerken:
- Korte ontwikkeliteraties die sprints genoemd worden.
- Zeer nauwe samenwerking tussen de ontwikkelaars en de stakeholders.
- Regelmatig opnieuw prioriteren van werk.
- Snelle en flexibele benadering om scopewijzigingen te adresseren.
Verschillende technieken zijn doorontwikkeld om deze kenmerken te ondersteunen zoals timeboxes voor planning, MoSCoW voor prioritering en burn down charts voor het rapporteren van voortgang.
Een zeer eenvoudige manier om het verschil te begrijpen tussen agile en meer traditionele vormen van ontwikkeling is hun relatie tot de triple constraint.
Bij traditionele projecten ligt de nadruk op scope. Binnen het identificatieproces en definitieproces spelen de functies requirementsmanagement en oplossingsontwikkeling een belangrijke rol. Planning leidt dan tijd en kosten af uit de scope.
Bij agile projecten ligt de nadruk op tijd en kosten. Daaruit wordt scope afgeleid, zodat het bij de planning gaat om welke scope geleverd kan worden binnen de beperkingen van tijd en kosten. De identificatie- en definitieprocessen worden gereduceerd en richten zich op brede functies en kenmerken in plaats van op de details die deze functies en kenmerken zullen opleveren. Het detail wordt tijdens het opleveringsproces als prototype ontwikkeld en door nauwe samenwerking tussen stakeholders en ontwikkelaars afgerond.
Een van de meest bekende vormen van ontwikkel frameworks voor agile projecten is scrum.
Met dank aan het BPUG-team voor de vertaling naar het Nederlands
