De triple constraint is een van de fundamentele waarheden van P3-management. Ook wel bekend als de 'ijzeren driehoek'. Het heeft vele variaties voortgebracht maar deze verzwakken vaak het effect van het origineel.
In zijn eenvoudigste vorm toont de driehoek de relatie tussen de doelen van het werk (scope), de tijd die het kost om ze te produceren en hoeveel het zal kosten om het werk af te maken.
De betekenis van de driehoek is dat het de meest stabiele geometrische vorm is en benadrukt dat elke poging om veranderingen aan te brengen in een hoek van de driehoek een directe invloed zal hebben op de andere twee.
Dit is niet echt een nieuw concept. Meer dan 150 jaar geleden zei John Ruskin:
“The common law of business balance prohibits paying a little and getting a lot - it can't be done.” ("De algemene wet van het zakelijk evenwicht verbiedt het betalen van een beetje en het krijgen van veel - het kan niet.")
Het mooie van de driehoek is dat het, dit en andere verbindingen, heel eenvoudig illustreert. Als je de scope vergroot duurt het langer en kost het meer; als je het budget beperkt moet je rekening houden met minder scope; beperking van de termijn verhoogt de kosten.
Deze relaties zijn weliswaar een kwestie van gezond verstand, maar worden vaak over het hoofd gezien in een 'complot van optimisme' bij requirementsmanagement en planning. Eén van de ergernissen van gedetailleerde planning is dat het stakeholders vaak vertelt wat ze niet wilden weten, d.w.z. " je kunt tegen die tijd dat product niet hebben als dat alles is wat je bereid bent te betalen". Dit is gewoon een gevolg van de drievoudige beperking.
De beginselen van de drievoudige beperking, aangezien deze van invloed zijn op een project of programma, moeten in een vroeg stadium van de levenscyclus worden vastgesteld. Projecten en programma's zullen in verschillende mate gevoelig zijn voor veranderingen in een van de drie beperkingen. Meer volwassen organisaties zullen dit begrijpen en het mogelijk documenteren in de business case.
De opleveringsfuncties van Praxis pakt deze drie beperkingen aan op het gebied van scopemanagement, planningsmanagement en financieel management, maar Praxis identificeert ook drie andere 'fundamentele componenten' van de oplevering: risico, verandering en resources.
In plaats van het model uit te breiden tot een zeshoek of overlappende driehoeken, is het beter om de relatie tussen de eerste drie en de tweede drie componenten te begrijpen.
De verandering heeft voornamelijk betrekking op scope. Het is noodzakelijk voor het bereiken van de baten en zal van invloed zijn op het verband met de tijd en de kosten.
Verandermanagement zal binnen de beperkingen van tijd en kosten de nodige verandering trachten te realiseren.
Risico houdt verband met alle drie de hoeken van de driehoek en risicomanagement moet beoordelen wat het gevolg is van een specifieke gebeurtenis op elk van de drie hoeken.
Resource is het meest direct gerelateerd aan tijd en kosten, en resourcemanagement is belast met het verkrijgen van middelen die het vereiste werk op tijd uitvoeren tegen aanvaardbare kosten.
Met dank aan het BPUG-team voor de vertaling naar het Nederlands
